[ «Μνήμη Πολυτεχνείου», Ντίνος Χριστιανόπουλος ]

«Το πάρκο του Νοέμβρη με τα πεσμένα φύλλα και οι φοιτητικές πορείες με τα ξεθυμασμένα συνθήματα μου φέρανε στο νου το λοκατζή τον Γιάννη. Ήταν οι μέρες με τα γεγονότα· τον είχα χάσει. Όταν τον ξαναβρήκα, “Ήμασταν στην Αθήνα”, μου είπε· “μας πήγαν στο Πολυτεχνείο και τα κάναμε γυαλιά-καρφιά. Δυο μέρες σπάναμε, τίποτα όρθιο δεν αφήσαμε ― κατάλαβες: δήθεν οι φοιτητές”. “Καλά, εσείς δε δείρατε, δεν μπαγλαρώσατε;” ρώτησα ταραγμένος. “Όχι, αυτά τα κάναν άλλοι, από πριν”. Έφυγε ένα βάρος από πάνω μου: άσκημο πράγμα να ’χεις φίλους πραιτοριανούς, να αγκαλιάζεις πόδια που κλοτσούσαν θύματα πριν από λίγο.»